Музейныя таямніцы або з гісторыі аднаго прадмета. “Горад якога няма. Гісторыя ў паштоўках. Працяг.”
Добры дзень, дарагія сябры нашага музея! Сённяшняя музейная таямніца з’яўляецца працягам нашай нядаўняй публікацыі. І, як і ў мінулы раз, размова будзе не столькі аб самім прадмеце, колькі пра тое, што на ім намалявана.
На адной са старадаўніх паштовак з відамі губернскага Магілёва, а надрукавана яна была ў 1915 годзе ў Маскоўскай друкарні, мы бачым абсалютна вядомы будынак Магілёўскага чыгуначнага вакзала. Вялікая ўдача, што за больш чым стогадовую гісторыю гэта архітэктурнае збудаванне захавалася практычна ў першапачатковым выглядзе.
Канец ХІХ стагоддзя ў Расійскай імперыі характарызуецца сапраўдным чыгуначным бумам. Многія найбліжэйшыя да Магілёва губернскія і нават некаторыя павятовыя гарады ўжо прывыклі да паравозных Гудак і толькі магілёўцы адпраўляліся ў далёкую дарогу на конях. Так працягвалася да тых часоў, пакуль праз Магілёў не прайшоў чыгуначны шлях Санкт-Пецярбург – Адэса. У 1902 годзе ў трох вёрстах ад цэнтра горада быў пабудаваны чыгуначны вакзал. Трохі падобных будынкаў было ў тыя гады ў Магілёве, хіба, што толькі драматычны тэатр. Прасторныя залы для пасажыраў, буфет, багажнае аддзяленне, пошта, тэлеграф. Рэгулярны пасажырскі рух пачаўся толькі ў 1904 годзе, але праз Магілёў цягнікі хадзілі рэдка: адзін-два ў суткі. Ды і пасажыраў было раз-два і аблічыўся.
Але тым не менш на шырокай маставой каля вакзала прыходу цягніка чакалі шматлікія брычкі, каляскі, пралёткі, а часам нават царскія карэты. Праз некалькі гадоў тут можна было ўбачыць і вагоны гарадской конкі. Але гэта ўжо іншая музейная таямніца…
Галоўны захавальнік фондаў, С. П. Атрошчанка
